Ostatnio weszliśmy na wątek komunikacji interpersonalnej, która bez zrozumienia, dobrej intencji i szczypty empatii raczej ma małe szanse powodzenia.
Jednakże, aby doszło do jakiejkolwiek wymiany informacji i widocznych skutków tego procesu, musimy mówić tym samym „językiem”. Język nie zawsze musi oznaczać język narodowy lub ludzką mowę. Językiem jest przecież każdy zbiór znaków, dla którego istnieje odpowiedni kod przekazu. Zatem oprócz około 7 tysięcy rozpoznanych, aczkolwiek nie zawsze jeszcze sklasyfikowanych języków świata, istnieją jeszcze dialekty, gwary, narzecza, żargony, slangi, język gestów, czy bardzo liczne języki sztuczne, tzw. konlangi.
Najczęściej uzmysławiamy sobie jak ważnym narzędziem w naszym życiu jest język, gdy znajdujemy się w obcym kraju bez znajomości tamtejszego języka. Zazwyczaj zdajemy się wtedy na angielski, ale i ta opcja może dość często okazać się zawodna, czego sami doświadczyliśmy w czasie naszych wizyt partnerskich w różnych zakątkach Europy podczas realizacji projektu EDI. Jako Polonusi rozsiani po Starym Kontynencie, również doskonale pamiętamy trudne początki, gdy „rozpoczynaliśmy nasze życie” poza granicami Polski.
Dla przykładu, mieszkając na południu Europy - gdzie dużo się mówi i lubi się długo konwersować z każdym i przy każdej okazji, a zwłaszcza przy zastawionym stole - niemożność komunikowania się graniczyła z poczuciem odizolowania i uciążliwej pasywności. Nauczenie się języka mojej drugiej ojczyzny było nie tylko drogą do prawdziwego poznania kultury, mentalności, nowych ludzi, znalezienia pracy, ale również do możliwości wyrażania siebie w nowej rzeczywistości.
Refleksje, jakie nasuwają mi się dzisiaj, w Europejski Dzień Języków: uczmy się języków, bo to bardzo przyjemna i pożyteczna zabawa pozwalająca lepiej poznawać świat i siebie, i otwierająca nas na wszelkie niuanse „inności”. Jednocześnie nie pozwólmy, aby, jak podają statystyki, co 14 dni „umierał” jeden z kilku tysięcy istniejących języków naszego współczesnego świata.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz